بین ما هیچ بحثی نیست
دست بردار از سر این گله نوپا و بی تشویش
ای گرسنه گرگِ پیرِ پوستین پشمی.
تمامش کن
بس است دیگر .
چرا و تا به کی باید, به حرف ناکسانی چون تو تن پرور,
کم خرد, کم عقل, بی تدبیر و بازی گوش
بی خبر از این همه تزویر جاری در میان
آگاه از خیل مصیبتهای همسایه
چشم پوشیده , برتمام حق کشی های درون خانه و همکیش و
همقومش,
بی سئوال و بی چرا , اما , اگر, آیا,
تن در داد,
جان و سر را بی خبر از ماجرا, در راه باطل داد.
این رومه باید بفهمد!
شبانش کیست؟
گرگِ دشمن چیست؟
وبداند که سگ گله, پارسهایش بی هدف نیست.
و بفهمد که چرا هر شب شبانش, ناله هایی می کند, سوزنده چون
آتش.
درون نی.
برو ای گرگ .
دورشو.
گم شو از اینجا,...! زود.
که سازم گله ای آگاه .
گله ای که خود بداند, می تواند که بداند.
دوست را دشمن و دشمن را دوست نشمارد.
برو ای پوچ تو خالی.
گرسنه پیرْ گرگِ پوستین پشمی.
کشیدم مارها را عاقبت از آستینها بیرون.
حقایق آشکار و مظالم معلوم گشت آخر.
چرا یبهوده گله های قبل از این را, میان دره پوچی کشاندی؟
نشستی, در کنار دره و خرسند ماندی؟
جوابی هم نداری که بگویی!!
بگو درنده خو ای پست فطرت
چرا اجداد ما, جانها فدا کردند,
در آخر توماندی؟
از اینجا دور شو, ای گرگ, ای مترودِ منفور.
که ویران گشته آخر کاخ شومت.
برو ای پیر درنده.
برو ای پوستین پشمی.